వృక్షో రక్షతి రక్షిత
వృక్షో రక్షతి రక్షిత
నా పేరు రవి. నేను మా ఊరి బళ్ళో 7వ తరగతి చదువుతున్నాను. మా నాన్న పేరు కొండయ్య అమ్మ పేరు పూలమ్మ, నాకో చిన్న చెల్లి ఉంది అది ఇంకా పాలు తాగుతూనే ఉంది. నేను అసలు పాలే తాగను. మా అమ్మ చద్దన్నం పెట్టి తినరా తినరా అని బలవంతంగా నాతో రెండు ముద్దలు తినిపిస్తుంది. ఈ సద్దన్నం ఎవడు కనిపెట్టాడో గానీ పొద్దున్నే తినాలంటే చచ్చే చావొస్తుంది. నాకెందుకో చదువు మీద పెద్ద శ్రద్ద అనిపించదు, ఖాళీ దొరికితే ఆటలాడటం, చెరువులో ఈతకెళ్ళడం, గుబ్బకాయలు కోసుకోవడం, గోళీలాట, జిల్లగోన ఇదీ నా కార్యక్రమం.
మా నాన్న కట్టెల మిల్లులో పని చేస్తాడు. మా అమ్మ అన్ని పనులకు వెళ్తుంది. అప్పుడప్పుడూ నాన్న మిల్లులో కూడా పనికెళ్తుంది. ఆ మిల్లు మా ఊరి చివర్లో ఉంది. అక్కడికి ఎక్కడి నుండో లారీల మీద, ట్రాక్టర్ల మీద పెద్ద పెద్ద మొద్దులు వస్తాయి. మా నాన్న, చంద్రయ్య బాబాయ్, మా పక్కింటి అంజిగాడు కూడా అందులోనే పనికి వెళ్తారు. నేను సెలవున్నప్పుడు ఆదివారం చెరువు ప్రక్కన ఆడు కోవడానికి వెళ్ళినప్పుడు మా నాన్న వాళ్ళ మిల్లులోకి వెళ్ళి క్రికెట్ కి పనికొచ్చే చెక్కని తెచ్చుకొని మా బ్రహ్మచారి మామయ్య దగ్గరికెళ్ళి బ్యాట్ లాగా చేయించుకునే వాణ్ణి. మా నాన్న వాళ్ళ ఓనరు బొద్దుగా, లావుగా అదేదో సినిమాలో లాగా ఉంటాడు. బాగా చదువుతున్నావురా అని అడుగుతూ ఉంటాడు. నేను మాత్రం ఆయన పిలుపుకే భయపడి పారిపోతూ ఉంటే నాన్న “ఆయన పెద్దయ్య గారురా అడిగినప్పుడు మర్యాదగా సమాధానం చెప్పాలి” అని అంటూంటాడు. ఏమో నాకాయనంటేనే భయం.
మా బళ్ళో పెద్ద సారు కూడా ఆయనంత లావే ఉన్నా ఆయన్ని చూస్తే భయం అనిపించదు. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ హుషారుగా ఉంటాడు. మాతో మంచి పాటలు పాడిస్తూ కథలు చెప్తూ పాఠాలు కూడా బాగా చెప్తారు. ఒక రోజు నేను బడి నుండి ఇంటికొస్తుంటే వర్షం మెల్లగా మొదలయ్యింది నేను అలా అలా చినుకులతో ఆడుకుంటూ నడుస్తూ ఉంటే వర్షం పెద్దదయ్యింది. నేను ఉరుక్కుంటూ వెళ్ళి దగ్గర్లో ఉన్న చింత చెట్టు నీడలో నిల్చున్నాను.
దూరంగా చెరువులో పడుతున్న వాన చినుకులు భలే గమ్మత్తుగా అనిపిస్తున్నాయి. సూరిగాడోళ్ళ దున్న పోతు ఏదో నెమర వేస్తూ ఏమి పట్టనట్టు అట్ల వానలోనే తడుస్తూ మబ్బు మబ్బుగా చూస్తుంది.
గాలి వాలుకు అప్పుడప్పుడూ నా మీద పడుతున్న వానకి కొద్దిగా నాలో చలి మొదలయ్యింది. కొద్దిగా చెట్టు మొదలుకి జరిగాను. పక్కనే పెంట దిబ్బ మీద చిన్న చింత మొక్క గింజను చీల్చుకోని బయటి కొచ్చింది. నాకు ఏంటో విచిత్రంగా అనిపించింది. ఇంత పెద్ద చింత చెట్టు అంత చిన్న గింజ నుంచి ఏలా వచ్చిందా అని అక్కడున్నంత సేపు దాన్నే చూస్తూ ఉన్నా. రోజూ వచ్చి దీన్ని చూసి పోవాలి అనుకున్నాను. వర్షం కొద్దిగా తగ్గినట్లు కాగానే ఉరుక్కుంటూ ఇంటికెళ్ళా. నాన్న ఇంట్లో లేడు. నేను మా అమ్మను అంత పెద్ద చింత చెట్టు ఇంత చిన్న గింజ నుండి ఎలా వస్తుందని అడిగాను. అమ్మ ఆలోచిస్తూ ఉండి పోయింది. అమ్మ పెద్దగా చదువుకోలేదు మరి. పుట్టినప్పుడు ఎవరైనా చిన్నగానే ఉంటారు మొక్క అయినా, మనిషి అయినా అని చెప్పి ప్రక్కన లక్ష్మీ పిన్ని పిలిస్తే వెళ్ళింది.
నేను వరుసగా నెల రోజులు ఆ చింత మొక్కను చూస్తూ ఉన్నాను. అది కొద్దిగా పెరుగుతూనే ఉంది. ఒక రోజు నేను బడికి పోయి వచ్చేసరికి నాన్న వాళ్ళు ఆ పెద్ద చింత చెట్టుని కొడుతున్నారు. మొత్తం కలసి ఓ పది మంది దాకా ఉన్నారు. పెద్ద పెద్ద రంపాలు తీసుకొచ్చారు. నేను నా చిన్న మొక్క వైపు చూశాను. అది మా నాన్న కాళ్ళ క్రింద నలిగిపోతూ కనిపించింది. నేను పరుగున వెళ్ళి, లే నాన్న లే అక్కడ నా మొక్క ఉంది అన్నాను. ఇంకెక్కడి మొక్కరా ఇంత పెద్ద చెట్టు పోతుంటే అని దాన్ని పీకి అవతల పారేశాడు నాకు చెప్పలే
నంత కోపం కలిగింది. గబగబా ఇంటికెళ్ళాను. ఎంతో ఏడుపొచ్చింది. రాత్రంతా ఆలోచిస్తూనే ఉన్నాను. మా సైన్స్ సారు శ్రీరాం సారు మొక్కలకు ప్రాణముందని చెప్పాడు. అంటే మా నాన్న దాని ప్రాణం తీసినట్టేగా. దానికి నోరుంటే అప్పుడే అరచేది. ఇంతలో మా చెల్లె ఏడవడంతో మా అమ్మ దాన్ని దగ్గరకు తీసుకొని పాలిచ్చింది. ఆ చిన్న చింత మొక్కను ఎవరు దగ్గరకి తీసుకుంటారు.
ఆధారం: బట్టు మధు.
చివరిసారిగా మార్పు చేయబడిన : 6/20/2020
